ผมกลายเป็นเด็กวัด

ผมเป็นคนธรรมดาคนนึง อยากจะเล่าถึงเรื่องแปลกหรือบังเอิญ หรืออาจจะเป็นอภินิหารก็ได้ใครจะรู้ ตอนอายุ 27 ผมตกงานในช่วงฟองสบู่แตก เกิดความเครียดในเรื่องของรายได้ไม่รู้จะไปไหนจนเกือบจะกลายเป็นโรคซึมเศร้า แต่มีอยู่วันนึงเพื่อนผมชวนไปเที่ยว "พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้ง" แถวๆอยุธยา พอไปถึงผมก็แยกตัวเดินเรื่อยเปื่อย เพราะยังอยู่ในอาการซึมอยู่ เดินชมห้องโน้นห้องนี้ไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องโชว์หุ่นขี้ผึ้งของ เกจิอาจารย์ ซึ่งเป็นพระชื่อดังหลายๆรูป ผมเดินไปนั่งพักที่หุ่นขี้ผึ้งของหลวงตารูปหนึ่ง คิดว่าถ้าจำไม่ผิดคงเป็นหลวงปู่มั่น นั่งเล่นชันหมากไปเรื่อย บีบจับหุ่นขี้ผึ้งไปเ้รื่อย จนอยู่ดีๆ ก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา ผมยกมือพนมแล้วอธิษฐานในใจว่า "ถ้าผมยังมีโอกาส ผมอยากเป็นเด็กวัด อยากรับใช้หลวงตาสักรูป" หลังจากที่ผมกลับบ้านไม่กี่วัน ผมไปหาเพื่อน ที่วัดๆหนึ่งแถว สามเสน เย็นวันนั้นเพื่อนผมไปเตะบอลกับพวกเด็กวัดผมเลยนั่งรอเพื่อนอยู่ที่ กุฏิ สักพักก็มีหลวงตารูปหนึ่งมานั่งคุยกับผมเชื่อมั๊ยครับว่าเป็นครั้งแรกที่ผมคุยกับพระนานถึงเกือบ 2 ชั่วโมงโดยที่ไม่เบื่อเลย แล้วท่านก็ถามผมว่า "มึงยังเรียนหนังสืออยู่มั๊ย" บังเอิญผม ดรอป เรียนเพราะเลือกทำงานเลยบอกท่านไปตรงๆ ว่า หยุดเรียนไว้เพื่อทำงาน แต่ตอนนี้ตกงานครับ ท่านบอกกับผมว่า "มึงมาอยู่กับกู มาดูแลกูแล้วก็เรียนต่อให้จบ" ผมถึงกับอึ้งปนดีใจ ไม่รู้ดีใจเรื่องอะไร หรือดีใจที่ได้เป็นเด็กวัดตอนอายุ 27 หรือดีใจที่คำอธิษฐานเป็นจริง แต่สุดท้ายแล้วคงไม่มีอะไรน่าดีใจเท่ากับที่มีคนเห็นคุณค่าของผมในขณะที่ผมเคว้งคว้างอย่างไร้ที่สิ้นสุด ผมจึงอยู่รับใช้หลวงตาด้วยความเต็มใจจนผมจบ ป.ตรีอายุ 29 ครับ มหัศจรรย์มั๊ยครับเพื่อนๆ