สักวาที่เกือบจะลืม
บทความนี้ไม่มีอะไรมากครับ แค่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ก็ดันไปนึกถึงตอนเป็นนักเรียนสมัยที่เรียน ม.1 นึกถึงตอนไปทัศนศึกษาที่ท้องฟ้าจำลอง เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นดาวสวยในคืนเดือนมืด มีความรู้สึกเหมือนนอนดูดาวอยู่บนยอดเขาสูงๆ จนอยากจะหลับ ดูจนใกล้จะจบก็จะมีเสียงผู้บรรยาย ท่องสักวา ซึ่งผมเองก็จำชื่อบทสักวานี้ไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ทำไมผ่านมา 25 ปีแล้วก็ยังไม่เคยลืมบทสักวานี้สักครั้ง สักวาบทนี้มันคงจะติดอยู่ในหัวตลอดไปแน่ๆ เพื่อนๆลองอ่านดูนะครับ ขออภัยที่จำชื่อบทสักวานี้ไม่ได้จริงๆ
สักวาดาวจระเข้ก็เหหก
ศีรษะตกหันหางขึ้นกลางหาว
เป็นวันแรมแจ่มแจ้งด้วยแสงดาว
น้ำค้างพราวปรายโปรยโรยละออง
ลมเรื่อยๆเฉื่อยฉิวต้องผิวเนื้อ
ความหนาวเหลือทานทนกมลหมอง
สกุณากาดุเหว่าก็เล่าร้อง
โอ้แสงทองจับฟ้าขอลาเอย
หากผิดพลาดประการใด คงต้องขออภัย มันเป็นเพียงแค่บทสักวาที่ผมชื่นชอบ ถ้ามีตรงไหนผิด รบกวนแก้ให้ผิดด้วยนะครับ บทความหน้าจะขอเล่าเรื่องลี้ลับบ้างละกันนะครับ ฉบับนี้ บ๊าย บาย ^ ^
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น